Pożegnanie

...ale tylko z tym blogiem, z Koreą, z życiem za którym będę tęskniła i już tęsknię...

Daję sobie jeszcze kilka dni na odnalezienie się w Warszawie.
Zdecydowanie pomagają mi w tym napotkani ludzie.

Dziś w zapchanym metrze stoję sobie grzecznie, coby starszym paniom miejsca nie zajmować (ajumma to by mnie z łokcia potraktowała, a w Stolicy spotkałabym się tylko z morderczym wzrokiem pod tytułem: 'Ah ta dzisiejsza młodzież').
I tak stoję zamyślona, ażeby wpasować się wyrazem twarzy w klimat metra, kiedy nagle zaczepia mnie siedząca obok pani (lekko posunięta wiekiem). Nie dosłyszałam o co mnie zagadnęła, więc grzecznie, używając języka ojczystego, pochylając się, zapytałam 'Słucham?'. 'Czy jest pani w ciąży?' - usłyszałam. Pani wprawiła w zakłopotanie chyba bardziej siebie niż mnie;) Tłumacząc się dodała: 'Aaa bo pani się tak wypięła...'.

No tak, w Korei jedzenie było niczego sobie, ale nie wiedziałam, że aż tak.

Mamy więc 3 sposoby na zaczęcie życia w Stolicy:
-przestać się tak wypinać w metrze;)
-wymienić garderobę
-przejść na poważną dietę odciążającą

Aby uprzedzić komentarze nie-na-miejscu: Zachodzenie w ciążę nie jest tu sposobem;)

Zapraszam na kolejnego bloga, który pewnie powstanie w przypływie natchnienia i chęci spełnienia się pisarsko;)